Հրեղեն տեսիլք

Խաչեր են կախվել անդունդի վրա՝

հոգիների պես ինքնահրկիզվող,-

ձգվում է սաստիկ վերքի խորությամբ

անդունդը՝ երկրի կրծքավանդակով,-

խաչեր ու կրակ, արյուն ու ճարակ՝

հառաչանքի պես մարող օրվա մեջ,

եւ վերին ձեռքը ջանում է դարձյալ

մոխիրից զատել բառերը ոսկյա,

որ ցպահանջ ու լուսեղեն հնչեն

մենության, սիրո, հարության ժամին,

չզեղծեն՝ ոնց են մերժման զնդանում

տաժանահարվում գերիների պես,-

եւ քո պատկերը կրեն լիատես՝

որպես չարխափան, բարեհույս դիմակ -

անգիր ձոն լինի դեմքերին կավե

դիմակը՝ գալիք ոգու հմայանք:-

Սակայն խավարը ներծծվում է խոր,

ձյութի պես կաթում հոգիներից վար,-

ցոլու՜մ են կորված խաչերը բոսոր

մարմարի վրա ապաշխարության,

որ զոհյալներն են հեղել անվարան

աչքեր ու երազ գոցելուց առաջ,

երբ դահիճների տիրական մեղքն է

տղմուտ գետի պես լճանում արագ:

Իսկ թափորներն անցնում են այլայլ

ճոճուն ու մազե կամուրջներով, եւ

իջվա՛ծք են տալիս անդունդները լալ

ինքնահրկիզվող հոգիների մեջ:

04.03.2025

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ